HİÇ DÜŞÜNDÜNÜZMÜ KENDİNİZİ ENGELLİ OLARAK VEYA ENGELLİ ÖZEL ÇOCUKLAR SAHİBİ OLARAK.BİR ÖMÜR BOYU DEĞİL SADECE İKİ DAKİKALIĞINA BİR DÜŞÜNÜN BAKALIM………………
Siz hiç dış dünyayla irtibat kuramayan, iç dünyasında yalnızlık oyunu oynayan biri gördünüz mü?Siz hiç oturma çağını ya da yürüme çağını geçtiği halde oturamayan, yürüyemeyen birini gördünüz mü?Siz hiç konuşamayan, derdini anlatamadığı için alay konusu olan birini gördünüz mü?Siz hiç göremediği için karanlık bir dünyada yaşayan, alay edilen hatta taciz edilen birini gördünüz mü?Siz hiç yaşıtlarının anladığını anlayamayan, onlardan daha geç anladığı için bu durumun üzüntüsünü yaşayan birini gördünüz mü?Siz hiç hareketlerini kontrol edemediği için sallanarak yürüyen, ama sağlıklı insanların deli diyerek korkup kaçtığı birini gördünüz mü?Siz hiç en olmadık yerlerde (sokakta-otobüste) sara-epilepsi nöbeti geçirip kaskatı olan, çırpınan, etrafındaki insanları ne yapacaklarını bilemez hale getiren birini gördünüz mü?Bu saydıklarımdan birini ya da birkaçını mutlaka görmüşsünüzdür.İŞTE BİZLER HEP BUNLARIN İÇİNDEYİZ.FAKAT SİZLER Şimdiye kadar görmediyseniz, dışarı çıktığınızda etrafınıza dikkatle baktığınızda mutlaka görürsünüz. Şimdi SİZLERDEN İSTEĞİM bir dakikanızı bana ayırmanız. Sadece bir dakikanızı.BİR ÖMÜR BOYU DEĞİLKapatın gözlerinizi ve bu insanlar gibi bir engeliniz VEYA BİR ÇOCUĞUNUZ olduğunu düşünün.Yürüme engelLİ ÇOCUĞUNUZ olduğunu düşünün. Yürüyemiyor, koşamıyor hatta kendi işlerinizi bile yapamıyor. Yani, hep birilerinin yardımına ihtiyacınız var.KonuşamaYAN ve duyamaYAN BİR ÇOCUĞUNUZ OLDUĞUNU düşünün. Bir şeyler söylemek istiyor olmuyor, sesi çıkmıyor. Birileri ONLARA bir şeyler söylüyor ama duyamıyor Duyamadığını da söyleyemiyor. KarşıDakiNİ yanlış anlıyor, size kızıyor. Üzülüyorsunuz ama elinizden bir şey gelmiyor.GöremeYEN BİR ÇOCUĞUNUZ OLDUĞUNU düşünün. Hazır gözleriniz kapalıyken, biraz deneme yapın. Bir şeyler yapmaya çalışın gözleriniz kapalıyken, etrafınızdaki nesnelere çarpmamaya çalışarak. Karanlığın, insana güvensizlik verdiğini hissedin. Her an, başınıza gelebilecek tehlikeleri göremediğinizi düşünün. Sonra görme engelli ÇOCUKLARIN bu korkuları, bu duyguları hayatları boyunca hissederek yaşadıklarını düşünün.Ya da fiziksel olarak sağlıklı OLAN ama zihinsel olarak problemli olAN BİR ÇOCUĞUNUZU düşünün. Anlamıyor. ONA söylenenleri anlamıyor. Bakkala gitmeyi beceremiyor. Otobüse yalnız binemiyor hatta yalnız dışarı çıkamıyor. Çünkü yalnız çıkarsa kaybolabilir.Zor değil mi? ÇOK ZOR.Bir dakika böyle olmak bile zorken, engelli ÇOCUKLAR VE insanlar hayatları boyunca engelleriyle yaşamak zorundalar, onların hayatlarını bir nebze olsun kolaylaştırmaksa siz sağlıklı insanların ellerinde.HEP ONLARIN YANINDA OLUN .ONLARI HOR GÖRMEYİN.ÇÜNKÜ SAĞLAM KİŞLER BİLE HER AN ÖZÜRLÜ ADAYIDIR.SİZLERE BU KONUDA BİR ÖRNEK VERECEĞİM. 22 yaşındaki Şevket Çavdar, Türkiye Sakatlar Derneği'ne gönderdiği mektupta duygularını şöyle anlatıyor: "1998 yılında İstanbul'da aileme yardım etmek için inşaatta çalışırken elektrik akımına kapılarak iki kolumu ve bacağımı kaybettim. O günden sonra hayata hep tutunmaya çalıştım, ama tutunacak bir kolum bile yoktu. Ama kalbim vardı, böyle de yaşanıyordu. Yaşamdan kaçmamak gerekiyordu, inadına yaşamak gerekiyordu." SİZ ÇOK DEĞERLİ
ÖZEL ÇOCUKLAR AİLELERİ.BEN VE EŞİMDE İÇİNDE OLMAK ŞARTIYLA…….BU ÇOCUKLAR İÇİN İSYAN ETMEYELİM.CENABI ALLAH BU ÇOCUKLARI KİMLERE GÖNDERİYORMUŞ BİLİYORMUSUNUZ.BU ÇOCUKLARI SAHİPLENEBİLENE BU ÇOCUKLARI KORUYABİLENE BUNLARI ÇOK SEVEBİLENLERE BUNLARA BAKABİLECEK KONUMDA OLANLARA MÜKAFAT OALRAK GÖNDERİRMİŞ.BİZLERDE BU MÜKAFATLARI ELİMİZDEN GELDİĞİ KADAR KORUYALIM ONLARDAN ÇEKİNMEYELİM,UTANMAYALIM.ONLAR BİRER MELEK.KENDİ ŞAHSIMA SÖYLÜYORUM BEN OĞLUMSUZ BİR DÜNYA DÜŞÜNEMEZ OLDUM.O BENİM HERŞEYİM.YEMEĞİM SUYUM NEFES ALIŞIM.ONSUZ BU DÜNYANIN NE ZEVKİ OLUR.EŞİMLE BERABER ONUN ÇOK SEVDİĞİ FAKAT HASTALIĞINDAN DOLAYI YİYEMEDİĞİ YİYECEKLERİ EVİMİZE SOKMADIK.ONSUZ BİR ÖZEL EĞLENCEYE YEMEĞE BİLE GİTMEDİK.O OLMADIĞI ZAMAN HEP ONU BEKLEDİK.BERABER EĞLENDİK BERABER YEDİK.SENİ ÇOK SEVİYORUM OĞLUM… BEN VE AİLEN VAR OLDUKCA BÜTÜN ENGELLERİNİ ORTADAN KALDIRACAĞIZ.
Siz hiç dış dünyayla irtibat kuramayan, iç dünyasında yalnızlık oyunu oynayan biri gördünüz mü?Siz hiç oturma çağını ya da yürüme çağını geçtiği halde oturamayan, yürüyemeyen birini gördünüz mü?Siz hiç konuşamayan, derdini anlatamadığı için alay konusu olan birini gördünüz mü?Siz hiç göremediği için karanlık bir dünyada yaşayan, alay edilen hatta taciz edilen birini gördünüz mü?Siz hiç yaşıtlarının anladığını anlayamayan, onlardan daha geç anladığı için bu durumun üzüntüsünü yaşayan birini gördünüz mü?Siz hiç hareketlerini kontrol edemediği için sallanarak yürüyen, ama sağlıklı insanların deli diyerek korkup kaçtığı birini gördünüz mü?Siz hiç en olmadık yerlerde (sokakta-otobüste) sara-epilepsi nöbeti geçirip kaskatı olan, çırpınan, etrafındaki insanları ne yapacaklarını bilemez hale getiren birini gördünüz mü?Bu saydıklarımdan birini ya da birkaçını mutlaka görmüşsünüzdür.İŞTE BİZLER HEP BUNLARIN İÇİNDEYİZ.FAKAT SİZLER Şimdiye kadar görmediyseniz, dışarı çıktığınızda etrafınıza dikkatle baktığınızda mutlaka görürsünüz. Şimdi SİZLERDEN İSTEĞİM bir dakikanızı bana ayırmanız. Sadece bir dakikanızı.BİR ÖMÜR BOYU DEĞİLKapatın gözlerinizi ve bu insanlar gibi bir engeliniz VEYA BİR ÇOCUĞUNUZ olduğunu düşünün.Yürüme engelLİ ÇOCUĞUNUZ olduğunu düşünün. Yürüyemiyor, koşamıyor hatta kendi işlerinizi bile yapamıyor. Yani, hep birilerinin yardımına ihtiyacınız var.KonuşamaYAN ve duyamaYAN BİR ÇOCUĞUNUZ OLDUĞUNU düşünün. Bir şeyler söylemek istiyor olmuyor, sesi çıkmıyor. Birileri ONLARA bir şeyler söylüyor ama duyamıyor Duyamadığını da söyleyemiyor. KarşıDakiNİ yanlış anlıyor, size kızıyor. Üzülüyorsunuz ama elinizden bir şey gelmiyor.GöremeYEN BİR ÇOCUĞUNUZ OLDUĞUNU düşünün. Hazır gözleriniz kapalıyken, biraz deneme yapın. Bir şeyler yapmaya çalışın gözleriniz kapalıyken, etrafınızdaki nesnelere çarpmamaya çalışarak. Karanlığın, insana güvensizlik verdiğini hissedin. Her an, başınıza gelebilecek tehlikeleri göremediğinizi düşünün. Sonra görme engelli ÇOCUKLARIN bu korkuları, bu duyguları hayatları boyunca hissederek yaşadıklarını düşünün.Ya da fiziksel olarak sağlıklı OLAN ama zihinsel olarak problemli olAN BİR ÇOCUĞUNUZU düşünün. Anlamıyor. ONA söylenenleri anlamıyor. Bakkala gitmeyi beceremiyor. Otobüse yalnız binemiyor hatta yalnız dışarı çıkamıyor. Çünkü yalnız çıkarsa kaybolabilir.Zor değil mi? ÇOK ZOR.Bir dakika böyle olmak bile zorken, engelli ÇOCUKLAR VE insanlar hayatları boyunca engelleriyle yaşamak zorundalar, onların hayatlarını bir nebze olsun kolaylaştırmaksa siz sağlıklı insanların ellerinde.HEP ONLARIN YANINDA OLUN .ONLARI HOR GÖRMEYİN.ÇÜNKÜ SAĞLAM KİŞLER BİLE HER AN ÖZÜRLÜ ADAYIDIR.SİZLERE BU KONUDA BİR ÖRNEK VERECEĞİM. 22 yaşındaki Şevket Çavdar, Türkiye Sakatlar Derneği'ne gönderdiği mektupta duygularını şöyle anlatıyor: "1998 yılında İstanbul'da aileme yardım etmek için inşaatta çalışırken elektrik akımına kapılarak iki kolumu ve bacağımı kaybettim. O günden sonra hayata hep tutunmaya çalıştım, ama tutunacak bir kolum bile yoktu. Ama kalbim vardı, böyle de yaşanıyordu. Yaşamdan kaçmamak gerekiyordu, inadına yaşamak gerekiyordu." SİZ ÇOK DEĞERLİ
ÖZEL ÇOCUKLAR AİLELERİ.BEN VE EŞİMDE İÇİNDE OLMAK ŞARTIYLA…….BU ÇOCUKLAR İÇİN İSYAN ETMEYELİM.CENABI ALLAH BU ÇOCUKLARI KİMLERE GÖNDERİYORMUŞ BİLİYORMUSUNUZ.BU ÇOCUKLARI SAHİPLENEBİLENE BU ÇOCUKLARI KORUYABİLENE BUNLARI ÇOK SEVEBİLENLERE BUNLARA BAKABİLECEK KONUMDA OLANLARA MÜKAFAT OALRAK GÖNDERİRMİŞ.BİZLERDE BU MÜKAFATLARI ELİMİZDEN GELDİĞİ KADAR KORUYALIM ONLARDAN ÇEKİNMEYELİM,UTANMAYALIM.ONLAR BİRER MELEK.KENDİ ŞAHSIMA SÖYLÜYORUM BEN OĞLUMSUZ BİR DÜNYA DÜŞÜNEMEZ OLDUM.O BENİM HERŞEYİM.YEMEĞİM SUYUM NEFES ALIŞIM.ONSUZ BU DÜNYANIN NE ZEVKİ OLUR.EŞİMLE BERABER ONUN ÇOK SEVDİĞİ FAKAT HASTALIĞINDAN DOLAYI YİYEMEDİĞİ YİYECEKLERİ EVİMİZE SOKMADIK.ONSUZ BİR ÖZEL EĞLENCEYE YEMEĞE BİLE GİTMEDİK.O OLMADIĞI ZAMAN HEP ONU BEKLEDİK.BERABER EĞLENDİK BERABER YEDİK.SENİ ÇOK SEVİYORUM OĞLUM… BEN VE AİLEN VAR OLDUKCA BÜTÜN ENGELLERİNİ ORTADAN KALDIRACAĞIZ.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder